Tα βράδια της Κυριακής είναι από μόνα τους αρκετά καταθλιπτικά. Η θλίψη της τελευταίας Κυριακής όμως, ήρθε κάπως νωρίτερα, κρυμμένη κάτω από τα καθίσματα στα πούλμαν των Μακεδονομάχων. Και...
εξηγούμαι.
Ανήκω σε μία γενιά που μέσα σε λίγα χρόνια θυσίασε τον ελληνικό ήλιο για την Ευρώπη της αμειβόμενης εργασίας. Το μεσημέρι της Κυριακής λοιπόν, βλέποντας το γαλανόλευκο πλήθος να ξεχύνεται στους δρόμους της Θεσσαλονίκης με πανό και συνθήματα, έκανα μια σκέψη. Ας πούμε ότι κάποιος ξυπνά στο συννεφιασμένο Αμστερνταμ ή πίνει τον πρώτο καφέ της ημέρας στην παγωμένη Κοπεγχάγη. Και ας πούμε ότι για κάποιον λόγο ανοίγει τον υπολογιστή του να δει τι γίνεται πίσω στην πατρίδα. Τι θα δει και, κυρίως, τι θα καταλάβει;
Είναι δύσκολο να εξετάσεις με ακρίβεια τις εικόνες της διαδήλωσης για το Μακεδονικό. Πόσω μάλλον αν προσπαθήσεις να βγάλεις τον εαυτό σου από το κέντρο της καταιγίδας και τον τοποθετήσεις στην ηρεμία της ξενιτιάς. Το πιθανότερο είναι ότι οι εικόνες αυτής της Κυριακής θα σου προκαλούσαν ένα σχετικό σοκ. «Μα τι γίνεται; Κηρύξαμε τον πόλεμο στους Σκοπιανούς ή δείχνουν πλάνα αρχείου από το 1992;».
Οι εικόνες και οι περιγραφές από το συλλαλητήριο ήταν ίσως η καλύτερη αφορμή για να βυθιστείς χωρίς τύψεις στην κατάθλιψη της Κυριακής. Εβλεπες Μακεδονομάχους να διαδηλώνουν με στολές πατρινού καρναβαλιού, τεντωμένες φλέβες σε πρόσωπα πιτσιρικάδων που ούρλιαζαν για την Μακεδονία μας, εθνικούς μαϊντανούς και πολιτικάντηδες να ψαρεύουν σε θολά νερά, ιέρειες της σοσιαλδημοκρατίας να διαδηλώνουν δίπλα σε ακροδεξιούς και, φυσικά, ορδές φασιστών να ξεχύνονται στους δρόμους, να πυρπολούν καταλήψεις και να βεβηλώνουν μνημεία τους Ολοκαυτώματος.
Η ώρα περνούσε και ήσουν σίγουρος: τίποτα δεν μπορούσε να σε λυτρώσει από την κατάθλιψη της Κυριακής των Μακεδονομάχων. Τίποτα, εκτός από τους επίδοξους Ντάνους του Survivor. Αυτό ήταν. Βράδιασε για τα καλά και οι απανταχού αγωνιστές άφησαν την ντουντούκα στο τραπεζάκι, έπιασαν το τηλεκοντρόλ και ξάπλωσαν στον καναπέ. Με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, πήραν μια βαθιά ανάσα και έδωσαν άλλοθι στον εαυτό τους να αφήσει για λίγο την «Μακεδονία ξακουστή» και να ταξιδέψει στις παραλίες και τις ίντριγκες του Αγιου Δομίνικου.
Για πρώτη φορά, ο αγώνας για την Μακεδονία καταλάγιασε για να κυριαρχήσει ο αγώνας των «Διασήμων» με τους «Μαχητές». Η Κυριακή των Μακεδονομάχων έφτασε στο τέλος της. Εφτασε στο τέλος της και σε άφησε να σκέφτεσαι και να ζηλεύεις όλο και περισσότερο αυτούς που ξυπνούν στο συννεφιασμένο Αμστερνταμ ή πίνουν τον πρώτο καφέ της ημέρας στην παγωμένη Κοπεγχάγη.
Ιάσονας Καραμήτσος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου